الا من أتی الله بقلب سلیم…

در قرآن از در وصف روز قیامت آیاتی از زبان حضرت ابراهیم است که اخیرا که به آن برخوردم حس عجیبی را در من ایجاد کرد:

یوْمَ لا ینْفَعُ مالٌ وَ لا بَنُونَ• إِلاَّ مَنْ أَتَی اللَّهَ بِقَلْبٍ سَلیمٍ (سوره شعراء، آیات ۸۸ و ۸۹).

با اینکه قبل‌تر هم در جاهای مختلف دیده بودمش ولی هیچ وقت این حس را تجربه نکرده بودم. این آیات در مناجات معروف امیر‌المومنین در مسجد کوفه نیز آمده است:

اَللّهُمَّ اِنّى اَسْئَلُکَ الاَْمانَ یَوْمَ لا یَنْفَعُ مالٌ وَلابَنُونَ اِلاّ مَنْ اَتَى اللَّهَ بِقَلْبٍ سَلیمٍ

چیزی که برایم یک‌دفعه جالب به نظر آمد (البته جوری که انگار یک چیز بدیهی را کشف کرده‌ام)، این بود که در آیات مثلا گفته‌ نمی‌شود که خدایا به تو پناه می‌برم از روزی که در آن مال و بنون نفعی ندارد، مگر کسی که با نماز و روزه زیاد و زکات فراوان و ذکر مستمر و … نزد تو آمده باشد. انگاری که همه این‌ها، ابزارهایی هستند برای اینکه به فرد کمک کنند برای رسیدن به قلب سلیم، و این ابزارها اگر به این مقصد و مقصود کمکی‌ نکنند احتمالا به خودی خود چندان ارزش و فاید‌ه‌ای نداشته باشند.